جزیره علم

مذاکره مسئولان ایرانی در موارد زیر نه تنها عیب نیست که آرمانهای انقلاب یا جمهوری اسلامی را نیز پایمال نمی کند:

-         مذاکره با قاضی یا دادستان یا وکلای آمریکایی پرونده رضا ضراب (R?za Sarraf یا Reza Zarrab) از طریق درخواست شفاهی یا کتبی سفیر ایران در سازمان ملل

-        مذاکره با افرادی در ترکیه (مانند نجم الدین بلال اردوغان (Necmettin Bilal Erdo?an)، و . . . )

-        مذاکره معاون اقتصادی وزارت خارجه و رییس بانک مرکزی با بانک مرکزی دوبی (و دیگر امیرنشینها و قطر و عمان)

-        مذاکره نماینده بانک مرکزی با صرافی های دوبی و دیگر امیرنشینها و قطر و عمان برای کاهش هزینه انتقال پول، کاهش ریسک سرمایه گذاری در ایران، و حمایت از اتباع خود در کشورهای منطقه (بدون این که نیازی باشد درباره جنگ یمن یا جزایر سه گانه در خلیج فارس بحث شود)

-مذاکره مسئولان کنسولی وزارت خارجه و نمایندگان وزارت علوم با مقامات واشنگتن درباره فرمان اجرایی شماره 13769 ترامپ (Protecting the Nation From Foreign Terrorist Entry Into the United States) با تمرکز بر محاسن و مزیتهای اقتصادی و فرهنگی این گروه از مهاجران ایرانی (دانشجویان، سرمایه گذاران و کارآفرینان، و وابستگان آنها) برای اقتصاد ایالات متحده

این مذاکرات سیگنالهای متعددی مانند کاهش ریسک (سرمایه گذاری، نقد شوندگی، ) و افزایش (اعتماد، ) را گسیل می دارد که امنیت ملی و اقتصادی و اجتماعی ایران و ایرانیان را پاسداری می کند. همچنین این مذاکرات را می توان نوعی مقاومت برای پاسداشت ارزشها و حتی نوعی نرمش قهرمانانه (تغییر راهبرد برای صیانت از اهداف) دانست.

مقامات و مسئولان ایرانی نیز مجبور نیستند این مذاکرات را به برجام یا برنامه موشکی پیوند دهند!